De oudste marathon ter wereld. Een marathon van mythische proporties en niet alleen vanwege de eenhoorn. De marathon die ik afgelopen maandag eindelijk ging lopen. Klopt de reputatie? Of is het overdreven? Het is totaal niet overdreven. Het is de meest speciale marathon die ik heb meegemaakt, maar daar later meer over. Voor de start barstte ik van het zelfvertrouwen. Ik had een vrij goede voorbereiding gedraaid, ik was in uitstekende vorm, had goed getapered en goed koolhydraten gestapeld in de twee dagen voor de race. Daarnaast had ik uitgebreid onderzoek gedaan naar het parcours en een goed raceplan ontwikkeld en daar ging ik mij ook goed aan houden. Wat kon er mis gaan?
Weerbericht
Onderdeel van de voorpret van de marathon is het weer ver van tevoren te bekijken. Het heeft nul zin om dat al twee weken van tevoren te doen maar je hebt er zin in en je denkt aan weinig anders dus doe je het toch. Het weer voor deze race ging twee weken alle kanten op maar de laatste dagen ging de temperatuur van het weekend steeds meer omhoog. De dag voor de race was het 27 graden maar het zou maandag afkoelen, het zou 16-17 graden worden en er zouden wolken zijn. Wel wat warm maar niet onoverkomelijk.
Naar de start
De wekker gaat om 05.00, ik ben vrij snel wakker. De hele nacht werd ik al om het uur wakker. Vrij standaard de nacht voor een marathon al hielp de warmte niet mee. Ik spring snel onder de douche, kleed mij aan en maak ontbijt om zo’n 3,5 uur voor de start te eten. Vervolgens ga ik met de metro naar de plek waar we onze tassen kunnen achterlaten en met de bus naar de start in Hopkinton gaan. Je mag een kleine tasje mee voor wat drinken en eten de rest blijft allemaal in Boston. De typische gele Amerikaanse schoolbussen zijn fantastisch. De sfeer die er eigenlijk al de hele weekend is, is fantastisch. Zelden zo iets moois meegemaakt. De marathon voelt ook helemaal niet als een grote marathon en dat maakt het ook zo fantastisch. Aangekomen in het atletendorp in Hopkinton is het wachten plus koffie en water drinken voordat we naar de start mogen. We hadden misschien niet in de volle zon moeten wachten maar in de schaduw. Het is een stuk warmer dan gedacht en er is geen wolk te bekennen maar ik blijf positief. Op een gegeven moment is het tijd om naar de startvakken te gaan. Nu is het echt bijna tijd!
Klaar voor de start
We staan klaar in de startvakken. Nu nog een beetje warmlopen + rekken en strekken en dan is het zover. Met het Amerikaanse volkslied komt ook het eerste hoogtepunt van de dag. Zodra het afgelopen is vliegen er namelijk twee straaljagers over. Kippenvel! Hierna is het echt tijd voor de hoofdmaaltijd: de race! Binnen een paar minuten klinkt dan ook het startschot en zijn we onderweg! Het raceplan is niet heel ingewikkeld, tot en met de heuvels is het de rust bewaren. Mijzelf niet voorbij lopen op de afdalingen die zeker in de eerste 5K steil is dus de opdracht is: “Houd jezelf in bedwang én loop met kleine passen naar beneden en omhoog”.
Boylston is nog ver…
In alle gidsen en videos werd gesproken over een lange afdaling in de eerste vijf kilometer. Beter hadden ze kunnen zeggen dat het rollend terrein was! Het is namelijk beetje dalen en beetje klimmen en dat vijf kilometer lang. Eigenlijk is dat langer zo, alleen verwachtte ik door het inlezen dat het in de eerste vijf wat meer dalen was. Verder geen probleem. Alhoewel niet daarmee. Ik voel al heel snel dat mijn benen niet goed zijn. Ik weet het al binnen een paar minuten dat het vandaag moeilijk wordt en dat het vechten wordt maar ik leg me er niet bij neer en ga gewoon door volgens plan. Ik voel dat mijn benen niet top zijn maar het loopt nog wel aardig. Na elke mijl is er een waterpost, bij de eerste twee drink ik het water en gooi ik daarna het bekertje weg. Vrij snel daarna gooi ik het water over mijn hoofd en over mijn rug. Door de rugwind koel ik daarmee een beetje af. Later zie ik douches en wordt er gesproeid met water uit brandkranen, ik twijfel niet en ren eronder door. Elke keer als ik afkoel voel ik me beter en kan ik het tempo weer wat verhogen. Alhoewel dit vaak van korte duur is.
Wellesley
Na de eerste vijf kilometer is het terrein wat afgevlakt dus kan ik lekker in mijn ritme komen. Rond 17K zit er nog wel een redelijk klimmetje. Benen voelen zwaar en ik denk: “Ga ik nu al breken?”. Deze gedachte wordt de volgende kilometer al de kop ingedrukt als ik weer een kilometer op het juiste tempo loop. Nu kom ik snel dichterbij het wereldberoemde punt bij Wellesley: “The Tunnel of Scream”. Je zou ze al horen voordat je ze ziet. Nou dat klopt! Je ziet bomen en de weg gaat licht omhoog voor je maar je hoort al het begin van de orkaan van geluid. Wederom kippenvel!
Daar zijn ze dan…
De kilometers tussen Wellesley en Newton zijn een beetje ‘opvulling’ en het is er ook rustiger dan in de andere kilometers. Het is met name ‘opvulling’ omdat het de aanloop is naar het gevreesde moment: de Newton Hills. Vier heuvels achter elkaar met als hoogtepunt of dieptepunt het is maar hoe je het ziet ;). Ik zie het bord Newton verschijnen en wil tegen mijzelf en mensen om mij heen zeggen: “Nu gaat het echt beginnen”. Inmiddels ben ik niet meer bezig met mijn eindtijd dus ik kijk tijdens de klim ook niet meer naar de pace op mijn horloge, wel naar het aantal kilometers. Die kruipen op dit moment voorbij. Het gaat eigenlijk best aardig, maar leuk is anders. Ik ben al vrij snel de tel kwijt op de hoeveelste heuvel ik loop. Op wat ik denk dat Heartbreak Hill is denk ik tig keer dat ik boven ben. Je klimt en dan vlakt het weer af maar dan ben je er niet want dan ga je weer klimmen en dat zo 4-5 keer. Ik zoek op Heartbreak Hill naar de Black Roses vlag want daar is naast de top ook de cheerzone! Eindelijk ik zie ze! Ze staan links. Ik loop op het midden van de weg. Klein probleem hier, ik wil helemaal niet meer afwijken van mijn lijn… toch schiet ik naar links naar de cheerzone. Ik zou hier ook Maurten krijgen (het ‘geheime’ wapen van de elite, mannen zoals Bekele, Kipchoge etc.), dit lukt alleen niet maar gelukkig heb ik nog een gel voor het laatste stuk.
Op naar Boston
In het raceplan was het nu het idee om te knallen, naar beneden vliegen en die negatieve split binnenharken. Dat zat er inmiddels niet meer in. Ik had het plan richting perfectie uitgevoerd maar mindere benen en de warmte hadden roet in het eten gegooid. Vanaf nu is het gewoon uitlopen, dus gewoon dalen zoals ik de hele dag al deed dus niet de extra versnelling erin gooien. Op dit moment baal ik wel even. Zelden zo goed een plan uitgevoerd maar uiteindelijk is het vandaag niet de dag hiervoor. Ik denk dat uiteindelijk 99% niet de race kan lopen die ze bedacht hadden. De kilometers vliegen redelijk voorbij, makkelijk gaat het niet en ik denk heel vaak: “waarom ga ik niet even wandelen?“. Deze gedachte weet ik steeds beter te onderdrukken. Nog twee klimmetjes tot Boylston en de finish. Ik neem ze redelijk, alles doet nog meer pijn maar ik houd een ritme. Nog een klein stukje en dan draaien we Boylston op een kan ik de finish zien!
Boylston!
Ik wist dat al maar zodra je Boylston op komt is het nog ziek ver! Je ziet de finish maar moet nog iets van 800 meter rennen.. Ik ben nu echt aan het uitlopen, al zie ik later dat ik in de laatste 200 meter nog wel wat versnelde. Ondertussen geniet ik van de mega massa aan de zijkant die je naar de finish schreeuwen! Als ik over de finish kom ben ik blij dat ik even niet meer hoef te rennen. Het valt me nog mee hoe mijn benen voelen. Ik had meer pijn verwacht 😉 Ik wandel door het finish gebied en zodra ik water krijg drink ik binnen een minuut twee flesjes van een halve liter weg. Ooooh zo gedehydrateerd was ik! Ik heb inmiddels mijn medaille vol trots op mijn nek laten hangen. Even later ben ik in het mooie park en wil ik gaan liggen, met redelijk wat moeite en pijn lukt het eindelijk. Nu even proberen wat pijn uit te benen te krijgen en daarna… BIER!
Conclusie
Boston was de droom die vorige week op maandag in vervulling ging. Het overtrof al mijn verwachtingen en was een fantastische ervaring. Ik snap volledig waarom mensen zo vaak terug willen komen voor deze race! Ik wil ook terugkomen! Hoe het evenement leeft en georganiseerd is is ongeëvenaard! Wat ik van mijn race vind? Ik ben niet teleurgesteld. Ik was niet blij dat mijn benen in het begin al niet sterk waren, ik denk dat het deels kwam doordat ik de dag ervoor toen het 27 graden niet genoeg heb gedronken, al was daar eigenlijk ook niet tegen op te drinken. Ik ben heel blij hoe ik het race plan heb uitgevoerd, slim en goed ben omgegaan met water + de gels en dat ik alles goed heb meegekregen en laten we zeggen genoten hebben van de hele ervaring! De conclusie voor mij is vooral dat ik niet de enige was die vrij snel doorhad geen goede benen te hebben. 99% had hetzelfde en gemiddeld gezien kwamen de meeste zo’n 14-15 minuten boven hun streeftijd uit en dat klopt bij mij ook. Ik kan eigenlijk vooral trots zijn. Vier weken geleden had ik nog een epileptische aanval, ik ben er dit keer supersnel bovenop gekomen. Gecombineerd met de warmte is 3.08 best wel goed. Eind september gaan we in Berlijn voor het aanscherpen van mijn PR!
