Boston 2019 was mijn laatste marathon, inmiddels 5 jaar geleden. Het plan was om in april 2020 de London Marathon te lopen en geen najaarsmarathon te lopen in 2019. Door de pandemie werd alles anders. Londen ging (vrij laat) niet door. Afgelopen oktober kreeg ik een mail van de organisatie dat ik voor de 2023…
Berlijn liep ik twee keer eerder. Het waren twee uitersten. Ik debuteerde in Berlijn en liep toen goed, ik was dan ook uitstekend voorbereid. De laatste keer was twee jaar geleden. Die dag was dramatisch. Na afloop van die race liep ik twee weken zwaar teleurgesteld rond. Wat zou het dit jaar worden?
De oudste marathon ter wereld. Een marathon van mythische proporties en niet alleen vanwege de eenhoorn. De marathon die ik afgelopen maandag eindelijk ging lopen. Klopt de reputatie? Of is het overdreven? Het is totaal niet overdreven. Het is de meest speciale marathon die ik heb meegemaakt, maar daar later meer over. Voor de start barstte ik van het zelfvertrouwen. Ik had een vrij goede voorbereiding gedraaid, ik was in uitstekende vorm, had goed getapered en goed koolhydraten gestapeld in de twee dagen voor de race. Daarnaast had ik uitgebreid onderzoek gedaan naar het parcours en een goed raceplan ontwikkeld en daar ging ik mij ook goed aan houden. Wat kon er mis gaan?
Na een goede duurloop zijn we richting de Pijp gefietst en zitten we bij Scandinavian Embassy. Zojuist is hun fantastische carrot cake en de koffie voor ons neergezet. De welverdiende beloning maar ook het eerste wat we eten na de inspanning. Zodra de carrot cake verorbert is komt het gesprek zoals wel vaker weer op voeding. Al twee jaar zijn we het er over eens dat voeding zo enorm belangrijk is, dat het meer effect heeft dan trainen. Altijd neem je je weer voor om het goed aan te pakken en het nu dan echt te gaan doen en een paar weken later heb je weer hetzelfde gesprek. Was er maar een Personal Body Plan voor hardlopers of in ieder geval iets wat ons de weg kan leiden. Zou Run Fast Eat Slow dan de sleutel zijn?
Op het moment van schrijven zit (afgelopen dinsdag) ik in het vliegtuig richting San Francisco vanuit New York. Het is een vlucht van 5 uur dus dat geeft mij alle tijd om uitgebreid verslag te doen van de marathon van afgelopen zondag. Tot nu toe heb ik naast de medaille ook nog forse spierpijn overgehouden…
Damloop. De grootste wedstrijd van Nederland met iets van 40.000 deelnemers. 10 mijl (16.1KM) met veel een onlogische startvakken indeling en een daardoor veel te druk parcours maar toch loop ik en de meeste van mijn vrienden deze race wel elk jaar. Dit jaar was het nog even spannend of ik wel zou kunnen lopen. Ik had de dagen voor de race veel last van mijn achilles. Zaterdag even gecheckt tijdens een kort rondje en het voelde wel weer goed.
Inmiddels is het al een paar dagen september en dat betekent ook dat de hoop gevestigd is op een Indian Summer. Gisteren was het weer een positieve uitschieter met zo'n 26-27 graden waardoor de terrassen en de parken weer waren afgeladen. Ondertussen was ik in de Damstore die zich bevindt in de kelder van de Run2Day op de Overtoom voor het tweede Asics Dynaflyte Damloop event.
Ergens begin 2014 stond ik met twee vrienden ergens in kroeg en hadden we het over wat ons alle drie heel tof leek: een Running Junkies trainingsweekend! De eerste keer werden we zo verrast door het enthousiasme van iedereen dat we een grotere accommodatie moesten vinden. Inmiddels zijn we al ruim tweeënhalf jaar verder en was het afgelopen weekend alweer tijd voor het derde trainingsweekend: K.A.M.P.!