Damloop. De grootste wedstrijd van Nederland met iets van 40.000 deelnemers. 10 mijl (16.1KM) met veel een onlogische startvakken indeling en een daardoor veel te druk parcours maar toch loop ik en de meeste van mijn vrienden deze race wel elk jaar. Dit jaar was het nog even spannend of ik wel zou kunnen lopen. Ik had de dagen voor de race veel last van mijn achilles. Zaterdag even gecheckt tijdens een kort rondje en het voelde wel weer goed.
Ready Set Go
Ik heb om kwart voor 11 op Amsterdam CS afgesproken met Team Asics 3. Het team waar ik in zit met een grote groep bloggers. De eerste uitdaging van de dag is mijn rugtas in het plastic tasje te doen die bij Damloop hoort, het past met veel moeite. Nadat we onze tassen hebben ingeleverd lopen we naar ons startvak, we starten vooraan de Business loop. Ik ben heel blij dat tussen ons vak en het vak voor ons (goede doelen) een half uur zit. Dan duurt het in ieder geval even voordat het te druk wordt op het parcours. Bij de Zevenheuvelenloop is dat altijd veel beter geregeld. Business, wedstrijd en recreanten worden ingedeeld op tijd, dus dan is het geen chaos op het parcours. Eigenlijk is het raar dat Le Champion er nog nooit wat aan gedaan heeft want het is al jaren een probleem bij de Damloop, maar goed ik dwaal af. We staan zo’n beetje midden in het startvak dus het wordt hoe dan ook slalommen in het begin – op zich goed want dan ga ik niet te hard weg. Als het startschot klinkt duurt het nog zo’n 40 secondes voordat ik begin maar we zijn onderweg!
Tunnel
Na zo’n 500 meter vlak langs de hekken aan de linkerkant lopen en een beetje slalommen kom ik in een redelijk open terrein. We gaan bijna de tunnel in dus het wordt breed. De IJtunnel is berucht en beroemd maar vooral berucht. Dit is waar tig mensen zich opblazen. Het begin van de tunnel is een lekkere afdaling en er staat een drumband zodat je nog iets meer wordt opgefokt. Hele volksstammen komen er daarna achter dat ze ook nog 800 meter omhoog moeten rennen en als je jezelf vakkundig hebt gesloopt dan is het nog zo’n 14km… Ik ga lekker door de tunnel. Ik loop steeds meer naar voren, het gaat lekker.
Achilles
Een kilometer later begin ik mijn achilles te voelen. Ik verlaag het tempo, nou ja ik heb niet zo heel veel keuze. Ik kan gewoon niet harder. Tot aan zo’n zes kilometer loopt het niet echt lekker, het tempo daalt steeds verder. Dit doet me denken aan de Halve Marathon tijdens Berenloop van vorig jaar, toen krijg ik achilles problemen tijdens de race en zakte ik steeds verder weg omdat het gewoon te erg pijn deed maar dat gebeurt vandaag niet. Ik kom weer een beetje in mijn ritme en kan het tempo weer een beetje oppakken zonder dat het oncomfortabel wordt. Ik heb een groepje moeten laten gaan en word ingehaald door een wat oudere man die prima loopt. Hij loopt makkelijk naar het groepje toe. Ik loop er zo’n 30-40 meter achter.
Opleving
Na zo’n zes kilometer begint het dus weer wat beter te voelen. Ik begin hoe langer het duurt makkelijker te lopen. Ik zie de groep voor mij nog steeds lopen. Terwijl ik beter en makkelijker ga lopen komt de groep weer stuk dichterbij. Iets later sluit ik aan bij de staart van de groep, ik blijf hier even hangen en loop naar voren. Ik loop nog eventjes vlak achter/naast de jongen van PostNL die op kop van de groep loopt maar neem de kop over en voer het tempo op. Het groepje moet lossen, alleen de oudere man kan mee. Mensen lossen is altijd lekker voor je stemming van dat moment. De oudere man blijft lang in mijn rug, ik ben als ware zijn haas. Dan komen we bij het fietspad langs de snelweg, ik zie iemand van PostNL voor mij lopen en loop daar langzaam heen en ga hem daarna voorbij. Het gaat steeds lekkerder, voor mij gevoel loop ik net zo ontspannen als tijdens de Marathon van Rotterdam. Ik haal nog de laatste businessloop mensen in die ik toen we tunnel uitkwamen nog voor mij zag. Iedereen die achter mij blijft lopen moet op een gegeven moment lossen, zover mogelijk lijkt ik wel ontketend. Ik heb mijn marathon ritme te pakken!
Cheerzone
Al kilometers lang ben ik aan het aftellen naar de cheerzone. Inmiddels loop ik vol in de drukte en het is in de laatste kilometer best smal. Ik slalom weer door terwijl ik een beetje omhoog kijk om onze Running Junkies Cheerzone beachvlaggen zie. Op gegeven moment zie ik de vlaggen, een grote glimlach is niet te onderdrukken! Ik zie een van de Junkies en begin te wijzen en iedereen ziet mij aankomen. Zoals altijd gaat het tempo dan snel omhoog. Ik moet nog even snel om iemand heen slalommen en dan krijg ik de volledige lading confetti en high fives!
Finish
Nu zou ik de laatste kilometer best wel volle bak erin willen vliegen want heb nog genoeg energie over, alleen er is amper ruimte, dus het slalommen wordt weer hervat. Laatste rechtstuk kan ik nog wel aangaan en dat doe ik dan ook! Uiteindelijk een prima Damloop op marathon tempo kunnen lopen met last van mijn achilles. Nu is het tijd om heeeeeeel snel naar de fysio te gaan!
Fotografie: Seth Profet & Joshua Walter
Asics bedankt voor alles!
