Boston 2019 was mijn laatste marathon, inmiddels 5 jaar geleden. Het plan was om in april 2020 de London Marathon te lopen en geen najaarsmarathon te lopen in 2019. Door de pandemie werd alles anders. Londen ging (vrij laat) niet door. Afgelopen oktober kreeg ik een mail van de organisatie dat ik voor de 2023 editie een startbewijs had! Doorgeschoven doordat 2020 niet doorging. Ik was dat helemaal vergeten dus de verrassing was groot!
Voorbereiding
Na The Speed Project (estafette race van L.A. naar Las Vegas) had ik een beetje in een dip in mijn hardloopmotivatie. De hele zomer eigenlijk alleen maar gefietst. De weken voordat ik hoorde had ik het hardlopen alweer opgepakt en dat ging vrij soepel. Het nieuws over de London Marathon zorgde voor een extra boost in de motivatie. Ik bouwde gestaag mijn volume weer op en dat ging allemaal vrij gemakkelijk en met veel enthousiasme.
Verkouden
Zo’n drie weken voor de grote dag werd ik verkouden. Ik wilde doortrainen, zeker omdat ik net aan de piekweken was begonnen. Achteraf gezien was dit een inschattingsfout. Ik had meer naar mijn lichaam moeten luisteren. Hoewel de trainingen wel gewoon heel goed gingen. Het is zulke gevallen beter om gewoon rust te houden totdat de verkoudheid verdwenen is.
Race Week
Op donderdag reisde ik af naar Londen. Het is een geweldige stad en ik wilde daarnaast een goede vriend van me opzoeken die ik door covid al een paar jaar niet meer had gezien. Rustig aan gedaan met het oog op de grote dag. Mijn vriendin wilde soms nog meer wandelen maar dan koos ik ervoor om de benen rust te geven. De dag voor de race nog een korte shake out gedaan. Er waren genoeg shakeouts met groepen maar toch altijd fijn om je eigen plan te volgen zodat je precies kan doen wat je van plan was!
De start
De marathon start in Greenwich Park, dat is in Zuid London. Dat was wel een aardige reis al had ik mijn hotel uitgekozen op een goede connectie naar de start. Aangekomen in het startgebied heb je niet het idee dat je zometeen gaat deelnemen aan een van de grootste marathons ter wereld. Ik had eerder had idee dat ik deel ging nemen aan een kleine lokale race. Er zijn verschillende startlijnen die na een paar kilometer samenvoegen op de route. Daardoor zijn de startgroepen ook nog wel goed verdeeld.
Het regende een klein beetje en dat zou tijdens de hele race wel zo blijven. Ik had iets van drie kwartier voordat het startschot zou klinken mijn lange broek uitgedaan en spullen ingeleverd. Het was niet koud dus goed te doen. Op een moment mochten we eindelijk het startvak in. Ik stond best wel erg vooraan viel me op. Geen ramp want ik had een plan in mijn hoofd hoe ik zou gaan lopen. Ik stond me veel zelfvertrouwen aan de start. Weken ervoor gingen er meerdere scenario’s door mijn hoofd. Het initiële doel was SUB3. Hoe dichter de race kwam begon ik toch te denken: “zit er niet meer in?”. Ik voelde me goed, wat zou het vandaag gaan worden. De vraag zou snel beantwoordt worden. Het aftellen was begonnen. 3 – 2 – 1 en daar klonk het startschot.
Eerste helft
De marathon begint met een afdaling. Dat weet ik al tijden. Ik wil meteen een ritme vinden dat comfortabel is en in het goede tempo zit. Ik laat me inhalen en laat me niet helemaal gek maken. Natuurlijk wel een beetje want het is de start en hier heb ik al die maanden naar toe getraind. Het beest kan los, maar gecontroleerd los. Vrij snel voel ik dat mijn bovenbenen al zwaar zijn. Dit ken ik niet. Nog nooit gehad met een race. Wat nu?
Er is geen keuze natuurlijk. Gewoon door blijven gaan, misschien loop ik het er wel uit en was het gewoon omdat we stil in de motregen hebben gestaan. Ik probeer wel te temporiseren en nu wat langzamer te gaan zodat ik later misschien toch nog wat over heb. Mentaal heb ik het zwaar. Niks voor mij want dat is juist een van mijn sterkste punten. Door de zware benen heb ik redelijk wat negatieve gedachten en ik heb moeite om er doorheen te prikken.
Wat mij meteen opvalt is dat er echt overal mensen staan, maar echt overal. Het regent maar heel Londen is uitgelopen. Het is ook weer voor het eerst sinds covid dat Londen in april is (vorig jaar was hij nog in oktober). Fantastisch om te zien natuurlijk. Zeker in dit eerste deel zijn de wegen relatief smal. Niet ideaal maar goed. Ondanks de zware benen moet ik af en toe mensen inhalen. Eigenlijk gaat het lopen met ups en downs. Soms is het stuk zwaarder en dan opeens weer een opleving. Zo beweeg ik me voort tot het halve marathon. Je bent dan net over Tower Bridge geweest. Dat was een unieke ervaring. Echt fantastisch! Ik kom door in 1.29 dus nog wel gewoon keurig op schema voor SUB3.
Blijven gaan
Met mijn vriendin heb ik de route doorgesproken en afgesproken waar ik mijn tweede flesje Maurten 320 wil hebben. Dat is rond de 25K. Naar dat punt toe gaat het nog aardig. Ze zal links staan dus ik ben al overgestoken naar links. Er staan zoveel mensen dat het moeilijk is om mensen ertussenuit te pikken. Opeens hoor ik mijn naam en daar staat ze. Ik ben er net voorbij dus rem en ga snel een paar meter terug om flesje te pakken en ga weer door!
Na dit punt en eigenlijk iets ervoor al begin ik wat rustiger te lopen. Ik kan het tempo gewoon niet meer goed vasthouden. Benen blijven zwaar. Het tweede doel is om me weer voor Boston te kwalificeren. Dit zit in mijn hoofd en als ik 4”30 blijf lopen of toch nog ergens iets vindt gaat dat gewoon lukken. Nu ik 4”30 loop, loop ik ook weer wat makkelijker. De benen zijn zwaar maar toch minder zwaar.
Op gegeven moment is een hoekje van mijn startnummer gescheurd. Later nog een hoekje. Toch maar even stoppen voordat ik het nummer straks kwijt ben. Het gaat moeizaam, maar gelukkig helpt een Engels meisje dat langs de kant stond mij. Kan vrij snel weer door en de benen voelen niet slechter na deze korte onderbreking.
Het blijft een beetje behelpen met hoe het gaat. Het is gewoon zwaar. De benen worden nu ook vermoeider en ze waren natuurlijk al verre van ideaal. Bij de RunDem cheerzone vind ik nog wat energie en versnel door de cheerzone heen. Het is nu nog iets van 10K. Door de versnelling denk ik toch even: “kan het misschien toch nog?”. Het lukt eventjes om goed door te lopen maar dan merk ik toch dat het er echt niet inzit. Vanaf nu is het overleven en over de finish komen. Op zulke momenten zit de eindtijd eigenlijk niet meer in je hoofd. Later kom ik erachter dat een vriend van mij tijdens de race had gestuurd dat als ik nu 4”30 zou blijven lopen ik de Boston Qualifier (BQ) gewoon binnen zou hebben. Helaas zie je dat pas achteraf en krijg je dat soort berichten niet onderweg mee.
Overleven
De laatste 10 is gewoon overleven. Langs de Thames, het is eigenlijk alleen maar rechtdoor met een paar tunnels. Pas op het eind bij Buckingham Palace ga je nog twee keer rechts. Het publiek blijft hartstochtelijk aanmoedigen. De marathon eist altijd slachtoffers dus ik haal ook nog gewoon mensen in. Hoewel ik wat langzamer ga zit ik wel in een goed ritme. Het doet niet heel veel extra pijn. Dat veranderd de laatste twee kilometer. Dan is het gewoon erdoorheen bijten. Na de laatste bocht is het nog best ver. De finish komt dan toch!
Finish
Helemaal leeg strompel ik door het finish gebied naar mijn tas. Het folie wat je krijgt als je gefinisht bent gooi ik op het gras en ga ik zitten. Benen eindelijk wat rust. Klein beetje duizelig dus het is maar goed ook. Ik voel er eigenlijk niks bij. Dit was mijn eerste marathon sinds Boston 2019. Ik weet niet wat ervan vindt. Ik strompel richting de uitgang en vind mijn vriendin op de afgesproken plek. Eigenlijk wilde ik achteraf naar Tracksmith, maar ik ben leeg. Ik wil gewoon op bed in het hotel chillen met een biertje.
Het was een mooie marathon met een teleurstellend resultaat. Je kan niet altijd zes gooien. Ik heb veel nagedacht over waarom ik die zware benen had bij de start en ik kan eigenlijk niks bedenken. Dagen ervoor alles goed gedaan. Taper, carbloading, water drinken etc. Misschien te lang met blote benen in de regen gestaan bij de start, maar dat lijkt me sterk (het was niet koud). Ik zal ook nooit weten hoe het gekomen is. Het enige wat ik kan hopen is dat het volgende keer niet weer gebeurt.
