Wat een sportjaar was 2016! Ik haalde voor het eerst in jaren weer een goed niveau en was sterker dan ooit. Het topsportjaar was ook fantastisch. De Nederlandse wielrenners floreerden en eigenlijk is elke sportjaar met de Olympische Spelen natuurlijk een top sportjaar. Veel sportmomenten die we niet zo snel zullen vergeten maar wat is het nu het mooiste sportmoment? Ik heb mijn sportmoment en het Nederlandse sportmoment van het jaar uitgekozen.
Mijn sportmoment van het jaar
Ik hoef niet lang na te denken over mijn sportmoment. Er is een moment dat er eruit springt. Rotterdam Marathon. Zondag 10 april. Na een redelijk goede voorbereiding was dat de dag dat alles goed moest gaan. De dag dat alles op zijn plaats moest vallen. We stonden met drie Junkies praktisch vooraan. Alle drie goed gestemd met een gezonde dosis wedstrijdspanning. Nadat Lee Towers You’ll Never Walk Alone zoals elk jaar had gezongen klonk het startschot. Iedereen vloog weg, ik kwam in iets sneller ritme dan eerder gedacht maar het voelde goed. Rond de 25 kilometer dacht ik even terug aan de marathon van een paar maanden geleden in Berlijn toen het daarna snel bergafwaarts ging. Op deze dag in Rotterdam kwam die klap in ieder geval niet.
Dan langs de grote cheerzone zo rond de 30K is ook weer fantastisch en die kilometer er naar toe is ook mijn snelste kilometer van de dag. Vanaf daar wordt ook bijgestaan door een van mijn beste vrienden en tevens Junkie die het laatste stuk meeloopt en ook een flesje met elektrolyten mee heeft (om zout en mineralen aan te vullen). Vanaf 37 wordt het zwaarder en zwaarder maar ik beperk het verval vrij goed. Tussen 40 en 41 kom ik weer bij de cheerzone en iedereen staat opgesteld alsof het een bergetappe in de Tour de France is. In mijn geheugen schreeuwt een van de Junkies: “2.55 kan nog”. Ik weet niet meer of ik het zei of riep maar in beide gevallen was het zoiets als “hou je kop”. Helemaal kapot en dan richting de finish. Als ik de klok zie, zie ik 2:57… en ik weet de tijd van een goede vriendin en Junkie want dat is 2:57:36, ik besluit nog 1x alles eruit te persen en nog te sprinten en kom over de finish in… 2:57:36!
Nadat ik over de finish ben gekomen ben ik heel blij en tevreden. Ik wil wat zeggen tegen mijn pacer maar ik ben zo kapot dat het er met een soort dubbele tong uitkomt. Twee minuten later is alles weer goed en kan ik ook zonder al teveel pijn lopen. We lopen door en ik krijg mijn medaille die ik vervolgens vol trots laat graveren (want eindelijk SUB3!). Trots hang ik mijn medaille daarna om mijn nek en loop richting de garderobe tent om mijn spullen op te halen als ik een van de Junkies en tevens een van mijn beste vrienden zie die bij mij in het startvak stond. We roepen ongeveer synchroon naar elkaar: “En?!?!”, allebei een grote grijns op het gezicht en dat was eigenlijk de enige bevestiging die er nodig was.
Nederlands sportmoment van het jaar
Natuurlijk had ik kunnen kiezen voor Ilse Paulis en Maaike Head die hun ongeslagen seizoen afsloten met een Gouden medaille en dus terecht werden verkozen tot sportploeg van het jaar. Of Ellis Ligtlee haar fantastische keirin, Dumoulin de koninginnenrit in de Tour wint, Wout Poels die Luik-Bastenaken-Luik wint, van Riessen die met kunst en vliegwerk op de baan blijft of de val van Annemiek van Vleuten die nog steeds pijnlijk is om te zien. Uiteindelijk blijft er een historisch moment over: de gouden medaille van Sanne Wevers. De eerste vrouwelijke turnmedaille ooit en dan ook nog een gouden. Ongekend zoals Hans van Zetten zou zeggen.
[arve url=https://www.youtube.com/watch?v=XNVk_SOaLFI]